Column van Chantal Verspaille: Realiteit

Het hele team droomde verleden jaar nog likkebaardend van een bezoek aan de vakbeurs openbare ruimte, in Holland, nota bene! We mijmerden over een ritje over de snelweg, de grens over, naar andere luchten, want ons eigen Vlaamse uitzicht waren we zat na twee jaar op kot te hebben moeten zitten. 

 Nu kunnen we en mogen we, en toch… ja, wat, eigenlijk? ‘We zijn roestig, schepen’, sprak Zjef. Hij zag aan me dat ik er geen knal van begreep. ‘We zijn verpest. Ge hoeft maar in te loggen, en dan kunt ge alles meemaken’, zei hij. ‘Maar zelfs daar heb ik gene zin meer in’, vulde Eddy aan. Wat? We gaan niet meer de wereld in, zelfs niet online? Wat bezielt ons eigenlijk? 

Zijn we in twee jaar veranderd in goudvissen? Comateus in onze glazen kom, rondzwemmend om dat ene plastieke schatkistje? ‘Maar ge kunt er alles op vlak van nieuwste ontwikkelingen vinden!’, riep ik, en opende de website. Ik begon er spontaan uit voor te dragen en onderwijl zag ik foto’s van lachende mensen, met gratis koffie en thee in de hand. Een dikke lijst van seminars en lezingen, ook gratis. Mijn stem klonk schril toen ik het woord GRATIS veel te hard riep. ‘En ook kunnen we weer eens op hotel en ouderwets lachen om Hollanders die frites op straat eten, als diner’, probeerde ik. 

‘We weten dat ze zot zijn, schepen’, schamperde Eddy. ‘Pattatekkes, dat is zeker geen hoofdmaaltijd’, wist Zjef. Daarna begonnen zij een uitgebreide discussie over hoeveel elementen uit de schijf van vijf wel niet vertegenwoordigd waren in een zak patat met mayo. Een heel gezond tussendoorke, was hun conclusie. Ik besloot het nog eens te proberen en noemde een waterval aan technische hoogstandjes die er te zien gaan zijn, de mannen reageerden nergens op. 

Tot ik ineens raak schoot. Iets met; een actueel beeld van de realiteit buiten. Ik had er op dat moment alleen een filosofisch beeld bij. Wie heeft er nu een actuele blik op de realiteit, überhaupt? Wat is de realiteit eigenlijk? In deze barre tijden waarin waarheid/fictie/mening tot een ontwarbare kluwen is verworden, leek het me toch erg stug dat een applicatie voor de openbare ruimte een scherper beeld van de realiteit kon hebben dan wijzelf. 

De heren eisten mijn computer op en ik vluchtte naar het raam. Buiten zag ik de realiteit van onze mooie Vlaamse stad in volle gang: de Bull-Terriër van Lewieke bakte een bruine, pal voor de voordeur van ons stadhuis. ‘Kunstmatige Intelligentie die automatisch afwijkingen detecteert, real time!’, riep Eddy.Nu was ik toch echt in een science fiction film beland. Zjef las, met zijn vettige vinger zoals kleine kinderen doen, op mijn scherm langs de regels van het artikel over dit nieuwe wonder; ‘ook voor an-dro-iet’, besloot hij. Hij bedoelt Android, dacht ik, en was ondertussen verbijsterd over de gigantische hoop die Lewiekes’ hond geproduceerd had. Groter dan zijn eigen achterwerk??? Mijn actuele beeld van de realiteit was geheel ontregeld, real time.